3e winterserie AWV               Amsterdamsebos  
                12 februari 2012  
                25.6 km
Een echt winters weekend was het. Voor velen reden om nog even het ijs
op te gaan voor de dooi inviel. Voor ons, die de schaatsen allang in de
wilgen hebben gehangen, een gelegenheid om al wandelend te genieten ervan.
Helaas liet de zon zich deze zondag niet zien zoals de dag ervoor toen de
lucht wel strakblauw was. De kiekjes zouden minder mooi zijn geweest.
Dus had ik er wel vrede mee toen bleek dat ik mijn S.D.card was vergeten
in mijn toestel te doen. Mijn hart bloedde wel toen ik een specht zag
in het bos en de Hooglanders vlakbij ons in het zicht kwamen, dat waren prachtplaatjes geworden.
Een vriendelijke heer heeft ons drietal nog wel vereeuwigd onderweg. Laat ik vaak hebben gedacht
dat ik de dames niet kon bijhouden omdat ik altijd druk bezig was met fotograferen. Nu kwam toch de aap uit de mouw,
ik moest nog steeds achter hen aanhollen. Die smoes kan ik niet meer gebruiken, ze zijn gewoon sneller.
Toen we langs Loetje aan de Amstel gingen te Ouwerkerk, stond men er zo uitnodigend in de deuropening dat
we maar naar binnenstapten voor een bakkie. En daar ook even gebeld naar de start dat ik geen foto’s kon
nemen voor de website, zodat een ander dat evt. nog kon doen. De route was al gauw heel bekend, we hebben
hem al eens eerder gewandeld, dat is een feit.
Grappig is dat je zo zonder erg terugblikt op een ander voorval als je langs
een bekende plek gaat en dan gezamenlijk herinneringen ophaalt.
Zo schoten de dode karpers van vorig jaar in de sloot nabij de Kruitmolen me te binnen.
En hadden Elly en ik ook nog een déjà vu over rietsigaren bij het pad na het ziekenhuis
Amstelveen. Onder het viaduct zag ik ook plots weer die toeristen met hun fietsen
in felgekleurde regenjassen en helmpjes staan schuilen voor de regen. Die zorgden
toen voor een vrolijke noot in een triest nat landschap. Nu waren we gewoon blij dat
het nog niet dooide en de weg redelijk te belopen was, al moest je nog wel goed
oppassen voor gladde plekken zo af en toe.
Nadat we over het parkeerterrein van het H.W.C. waren gelopen ging het weer
richting Sport Centrum Meerkamp. Daar alleen getoiletteerd en even staand
een boterham uit het vuistje gegeten. Op de Noordammerlaan ook niet gerust
bij de Manen maar lekker vlot doorgelopen naar het bos. De oeverlanden
lieten we dit keer rechts liggen. Er werd volop geschaatst op de poel.
Zo stiekemweg wel steeds gekeken of ik mijn dochter Renate in haar rode
jasje nog kon ontwaarden tussen de schaatsende massa. In eerste instantie
zou ze met me zijn gaan wandelen, maar het ijs kwam ertussen.
Heel geniepig werden we nu al de kant van de finish opgeleid. We kwamen bij
de bamboetrappen en zouden er zo zijn geweest maar waren daar pas op de helft van de tocht.
Dat is heel ontmoedigend. Je kunt de omgeving beter niet herkennen.
Elkaar oppeppend gingen we maar weer zigzaggend naar de geitenboerderij.
“Zie je wel zover is die niet” zeiden Elly en Marijke.
Daar weer ons blaas geleegd want de koude pies krijg je wel met dat weer.
Onder het motto: als je binnen gaat zitten kom je helemaal niet meer vooruit,
een tweede boterham op een bankje buiten genuttigd. Elly kreeg al medelijden
met kindjes die veel te lang stilzaten op de schommel. Gauw maar weer verder
voor we het te koud kregen.
Hierna leek er geen eind aan te komen en we wilden er wel heel graag klaar mee zijn.
Vooral toen het begon te sneeuwen om 14.00 u. Dus hadden we om 14.30u bij de finish
zoveel haast om thuis te komen voor het ging ijzelen dat Marijke en ik het wandelboekje nog vergaten.
Maar die wordt zo afgeleverd .