Wandeltocht te Orvelte.            10 april 2010

We worden in Aalsmeer verdeeld over twee bussen. Omdat het de uitgaansdag is gaat er altijd een groter gezelschap mee (77 personen dit keer)
Eerst nog een stop te Staphorst , waar wordt gevlagd, niet voor ons maar voor Ariane, jongste telg van Alex en Maximá. Ook alweer 3 jaar hoor. Zij viert vanmiddag haar verjaardag op de Eikenhorst met haar vriendinnetjes , staat er in de krant.
In ’t Centrum worden we hartelijk ontvangen met koffie en heerlijk gebak. Bij het verlaten zag ik een mooie kast, voor op de foto.( met Iny en haar maatje ervoor) Nog even aan de bar gevraagd of dit een Staphorster- of een Hindlooperkast was. “Het is een mix mevrouw”, zei deze ,”maar hij is wel door een echte Staphorster geschilderd!”
Te Orvelte werden we aan de buitenrand gedropt (de bus mag er niet door) en moesten we een stukje door het dorp wandelen naar het beginpunt.
Zo zagen we alvast ’t Stokertje, een vuurplaats en smederij. Dus geen jenever, waar ik als eerste aan denk bij zo’n benaming. Orvelte is een dorp waar het verleden een toekomst heeft, staat op een folder.
In 1967 werd het aangewezen tot beschermd dorpsgezicht en in de jaren erna gerestaureerd en gereconstrueerd tot levend monument. Men is uitgegaan van de situatie rond 1830. Ook bouw- groenland en heide werden in oorspronkelijke staat teruggebracht.
De schapen die je hier ziet zijn Schoonebeekers (een echt Drents heide schaap)
Midden in het dorp, bij Café Warmolts, begon de route richting Ellertsveld. Bij een graspad, waar naast op een steen Masdiekie stond geschreven, moesten we linksaf. Er werden al heel wat mensen teruggefloten die daar rechtdoor waren gegaan.
Na de Orvelterstroom , waar ze wel eens mogen baggeren anders groeit het dicht, namen we afscheid van de korte afstandlopers en gingen wij richting het Oranjekanaal en de Orvelterbrug over.
Daar kwamen we voorbij een richtingaanwijzer waarop o.a. stond aangegeven dat Westerbork op 4 km afstand lag. Een andere kant op dan wij gingen. Toen we vanaf de dijk rechtsaf het land weer op moesten kwam er net een tractor aan die het land bewerkt had met een mestinjecteermachine. Je ruikt er niks van!
Na het bord natuurgebied Staatbosbeheer Schoonloo en een steen met Oud Orvelte erop, moeten we over een veerooster. Er schijnen Schotse Hooglanders te grazen, al hebben we ze niet gezien.
Ook zijn hier, net als in het A’damse bos, gemerkte bomen, die eruit moeten. Ze zijn geschampt wat blessen genoemd wordt. Bij het Orvelterzand is het landschap heel afwisselend; een moerassig ven dan weer verbrandde hei en akkers met rollen stro.
Bij steen: Meeuwenplas gaan we rechtsaf het bos in. Hierna is de route verkort. Als we zien dat die(niet te lopen weg ) Egbertsweg heet moeten we aan Gerda en Joost denken.
Daarna komen zij zelfs in ons blikveld. Nog gekker wordt het als we een picknickplaats passeren met een tandem erbij. Als ik vraag of die op de foto mag zegt de vrouw van het gezelschap ,”oh, maar die is niet van ons, die hebben we gehuurd van Egberts en Egberts”!
Opeens valt het ons op dat er wel heel veel rumoer is in de lucht. Het zijn Dakota’s die rondcirkelen. Gerda vraagt opgewonden of we die dropping van de parachutes ook hebben gezien. En Joost gaat uit zijn bol als er weer een dropping is en hij zijn camera maar niet in werking heeft. (Het is een erg oud beestje die met elastiekjes aan elkaar hangt.) Dan dringt door dat de bevrijding van Kamp Westerbork wordt herdacht! (65 jaar na dato)
Tot nog toe vervolgt de tocht zonder problemen. Op een bankje in de verte zien we nu ook Jozien en Alie zitten. We komen nog langs een zonnepaneel die zorgt dat de motor van het sluisje daar blijft werken en zien een boer het onkruid bestrijden op het land. Gaan weer over het Oranjekanaal .
Nu over de sluis heen, waar het aan een kant al gedregd is en de andere kant nog vol wier ligt. En dan komen we een blaadje te kort.
Op de korte route staat de rest van de wandeling, die wij niet hebben. Maar Alie en Jozien wel.
Schapendrift gaat goed, ook Slotakkerdiekie. Paal nr 4 niet gezien, maar toch wel langs de IJzertijdboerderij gekomen, dus dat klopt nog denken wij.
Daarna staan we voor een dilemma: of linksaf Orvelte oer ’t veld, of Orvelte via Reijntjesbos (2 km).
We zijn er ingestonken. Reijntje is vast die valse vos die je altijd om de tuin leidt.
In het bos wel een berkenhoef gezien. Dat is een paddenstoel die op een paardenhoef lijkt en(natuurlijk) op een berk zit. Hier had Bep het al eerder over gehad tijdens de wandeling. Anders allicht niet tegengekomen.
Er kwam ons nog iemand tegemoet rijden op een paard. (net Indiana Jones) Toen ik vroeg hoever het nog was naar het dorp zei hij, “nog 1 km”, en passeerde, draaide zich net om toen ik hem voor mijn toestel had en zei grinnikend:”als het 5 km blijkt te zijn kom ik jullie toch niet meer tegen”!
En hoera eindelijk was dan toch het bordje Orvelte in ’t zicht en konden we het dorp nog eens bekijken. Erg veel tijd was er niet meer over en het werd nog krapper toen er ineens een wielerronde dwars door de Dorpsstraat kwam. Wel een belevenis.
Aan het begin van de straat was weer een Stokertje aanwezig. Weer géén jeneverstokerij, maar een kachelhandel ! De oude lantaarnpalen(anno 1830) hebben wel spaarlampen zag ik trouwens. Nog een klein rondje gedaan. Handbedrukte stoffen bekeken in winkeltje Artikka. (kost wel 48 euro p.m)
Bijna van de sokken gereden door de paardentram. Ze roken de stal zeker. Joost stond iets te noteren bij De Kaasboethiek en Gerda had belangstelling voor de tolprijzen bij het tolhuisje.
Op een klein weitje zag ik twee verliefde paarden naar elkaar happen en een schaap liet zich ook mooi kieken.
Toen werd het tijd om naar Restaurant De Schapendrift te gaan. Daar werd al op ons gewacht en was er zelfs een plekje gereserveerd .
Na het uitdelen van de 250 km medaille aan ons jongste lid (Daniël van 5 jaar) de 25.000 km speld aan Carla en de 40.000 km speld aan Erwin, konden we aan de warme maaltijd.
Het smaakte me best al had voor mij, en nog wat mensen om mij heen, de schnitzel niet zo groot gehoeven.
Om 18.00u weer op de terugweg met de bussen en onze jaarlijkse uitgaansdag was weer een feit.
Het was weer genieten.

Lenie van Leeuwen.